خانه‌ام آتش گرفته است، آتشی جان سوز
هرطرف می‌سوزد این آتش
پرده‌ها و فرش‌ها را، تارشان با پود
من به هر سو میدوم گریان
در لهیب آتش پر دود
وز میان خنده‌هایم تلخ
و خروش گریه‌ام ناشاد
از درون خسته‌ی سوزان
می‌کنم فریاد، ای فریاد، ای فریاد
(مرحوم مهدی اخوان ثالث)
از این کانال تلگرام به آن کانال، از این وب‌سایت به آن وب‌سایت می‌رویم و هر لحظه نگران این هستیم که باتلاق تورم چگونه زندگی و کسب و کار ما را به درون خود خواهد کشید و فوران آتشفشان اقتصاد چگونه زندگی‌مان را به آتش می‌کشد.
زمان و اندیشه‌ای که باید صرف خلاقیت، نوآوری و مهم‌تر از آن دوستی و اخلاق شود، در گیر و دار نگرانی‌های هر روز ما به پای گیاه هرزرو هزینهها که چون پیچکی به سرعت به دور زندگی‌مان می‌پیچد، دفن می‌شود. بی آن‌که انتظار میوه‌ای و یا حتی زیبایی از آن داشته باشیم.
ما دلواپس هستیم. بی‌هیچ تواضعی بیش از هر چیز دلواپس و نگران کسب و کار خودمان هستیم که چگونه از پس هزینه‌های آن برآییم. نگران این هستیم که چگونه این ذهن متلاطم خسته را هنوز به مفاهیم متعالی‌تری در حوزه کسب و کار فراتر از مرگ و زندگی آن مشغول نگه داریم و بعد از خود این نگرانی را در مورد سایر کسب و کارها و کشور خود داریم. به خصوص آن‌ها که به تازگی شروع کرده‌اند و در نتیجه شاید از نظر اندازه کوچک‌تر باشند.
بی آن‌که بخواهیم در این نوشته به شیوه‌ای تبلیغاتی صحبت کنیم، بهتایم می‌تواند باعث صرفه‌جویی در هزینهها و مدیریت بهتر آن‌ها شود. اما ابزارهای مدیریتی همیشه در سبد هزینه‌های افراد و سازمان‌ها از اهمیت کم‌تری نسبت به هزینه‌های جاری برخوردار هستند و این ابزار در کنار آموزش و یادگیری، تفریحات و … اولین قربانیان سیاست‌های اجباری کاهش هزینهها محسوب می‌شوند. هر چند که بر این گونه سیاست‌ها نقد جدی وجود دارد و این کاهش هزینهها در افقی میان‌مدت به افزایش بیش از حد هزینهها از نوعی دیگر و فرسودگی و عقب‌ماندگی منجر می‌شوند؛ اما نمی‌توان مدیران را وادار کرد زمانی که درگیر مرگ و زندگی سازمان خود بین امروز و فردا هستند، به افق میان‌مدت در پس فردا نیز بیندیشند.
ساعت‌ها فکر و صحبت کردیم که چه باید کرد؟ چه باید کرد که هم گرفتار باتلاق هزینه‌هایی که هر لحظه ما را بیش‌تر به درون خود می‌کشد نباشیم و حداقل تا گردن در آن فرو نرویم و هم بتوانیم نقش اندک خود را در ارتقای حتی جزئی فرهنگ مدیریت کشور و بهتر زندگی‌کردن سازمان‌ها حفظ کنیم.
به این نتیجه رسیدیم که در افزایش هزینه‌های بهتایم تا آن‌جا که می‌توانیم باید حواسمان به کسب و کارهای کوچک‌تر که لاجرم آسیب‌پذیرتر هستند، باشد. برای همین هیچ‌گونه افزایش هزینه‌ای را برای طرح‌های یک تا چهار کاربر خود اعمال نکنیم. این دوستان کماکان می‌توانند در سال پیش رو نیز با هزینه‌های سال ۱۴۰۱ از بهتایم استفاده کنند. برای کسب و کارهای بین پنج تا نه کاربر نیز افزایشی بیست درصدی را در نظر گرفتیم که حداکثر فاصله ممکن را از سطح تورم جامعه داشته باشد.
برای سایر طرح‌های بهتایم هم ناگزیر از افزایشی سی درصدی هستیم که هر چند از افزایش سایر هزینهها در کشور پایین‌تر است، آن را دوست نداریم و چون دارویی تلخ، به جهت تسکین دردهایمان ناچار از سرکشیدن آن هستیم.
افزایش هزینهها از ابتدای سال آینده صورت خواهد گرفت. چنان‌چه مشتریان عزیز ما بخواهند می‌توانند تا پایان سال جاری سفارش‌های خود را برای سال آینده (تا دو سفارش) با هزینه‌های کنونی انجام دهند تا شامل افزایش قیمت‌ها نشوند.
شرکت‌های نوبنیاد و جوان‌ترها و کوچک‌ترها هم لازم نیست نگران باشند. همیشه حواسمان به آن‌ها هست.